Gorlice. Psi podszerstek doskonale sprawdza się w przędzeniu. Z takiej włóczki można zrobić na przykład ciepłe rękawiczki

Na wstępie wyjaśnienie, żeby uciąć ewentualne niejasności czy błędne domysły – powiedzenie o „rękawiczkach z psa” nie wiąże się absolutnie z tym, że zwierzę jest obdzierane ze skóry, z której później robione są rzeczone zimowe ocieplacze. To po prostu psi podszerstek, który czworonogi gubią wręcz masowo, gdy zaczyna się linienie. Zamiast więc (nomen omen) psioczyć na pupila i kilka razy dziennie biegać po domu z odkurzaczem albo miotłą i szufelką, można psiaka wyczesać.

- To, co zostanie na grzebieniu, skrzętnie pozbierać do worka – opowiada gorliczanka.

Owszem, wymaga to czasu i cierpliwości. Z dużym bowiem prawdopodobieństwem zwierzaki nie będą grzecznie siedziały i czekały, aż zakończymy. Operację z grzebieniem mogą potraktować jako miłe drapanko i zachętę do zabawy. Wtedy w ujarzmieniu czworonoga nawet ukochane smaczki nie pomogą. Trzeba będzie zaczekać, aż szaleństwo minie albo się po prostu zmęczą i wtedy wznowić wyczesywanie.

Wbrew temu, co mogłoby się wydawać, podszerstka na huskim grzbiecie jest całkiem sporo. Jeden psiak potrafi dostarczyć materiału na parę rękawiczek.

- Oczywiście nie jest to czysta psia wełna, bo najzwyczajniej nie dałoby się jej uprząść z racji tego, że jest stosunkowo krótka. Trzeba dołożyć więc innej, bardziej tradycyjnej wełny, na przykład z owcy, alpaki. Ewentualnie podszerstka psa o dłuższej sierści – wyjaśnia kolejne szczegóły.

I tutaj dochodzimy do clou przedsięwzięcia. O ile bowiem większość psów linieje, to nie wszystek podszerstek nadaje się do przędzenia. Taką właściwość ma tylko kilka ras. Poza huskim, między innymi goldeny retrivery, samoyedy, owczarki border coli, niemieckie, szkockie długowłose.
- Włóczka, którą uzyskamy w ten sposób, jest bardzo delikatna i miękka. Spotkałam się nawet z porównaniem do angory czy moheru – dodaje.

Nie ma żadnej specjalnej techniki ani narzędzi do szydełkowania psią wełną. Po prostu nie ma takiej potrzeby. Motek niczym nie różni się od każdego innego. Może tylko kolorem. Najczęściej bowiem ma różne odcienie szarości – od intensywnej do bardzo jasnej. Owszem, można byłoby go zabarwić na inny kolor, ale tak naprawdę, najładniej wygląda w wersji naturalnej.
- Poza rękawiczkami czy szalikami można zrobić również sweter, ale wełny trzeba wtedy znacznie więcej – dodaje.

Bądźmy szczerzy – szydełkowanie z wykorzystaniem psiej wełny nie jest bardzo popularne. Właściciele psów albo o tym nie wiedzą, albo pozostaje bariera psychologiczna o noszeniu na sobie kawałka pupila. Tymczasem to samo przeświadczenie można byłoby odnieść do każdego innego zwierzęcia, z którego sierści pozyskuje się wełnę.